1. คุณตาจากพวกเราไปแล้ว คุณแม่จัดการงานศพคุณตาด้วยอาการที่สงบนิ่ง หลังจากที่เผาศพคุณตาในตอนบ่าย ค่ำวันนั้น เมื่อแม่กลับมาถึงบ้าน ก็นั่งร้องไห้อยู่บนเตียง แม่พูดกับฉันว่า “ลูกรู้ไหม? แม่ไม่มีพ่ออีกแล้วนะ!” ฉันรีบเข้าไปกอดแม่ไว้ เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างจุกอยู่ที่อก “แม่คะ แม่ยังมีหนูอยู่อีกคนค่ะ!”
2. ฉันไปทำงานต่างประเทศเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม ก่อนที่จะกลับมา พี่ๆส่งข่าวบอกกับฉันว่า แม่เป็นอัลไซเมอร์ จำใครไม่ได้เลย ตอนที่ฉันกลับมาถึงบ้าน ฉันเข้าไปหาแม่ที่เตียง และแม่ก็พูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา “ลูกอ้วนขึ้นหรือเปล่า?”
3. วันนั้นฉันนั่งรถไฟตู้นอนกลับต่างจังหวัด คนที่นั่งร่วมกับฉันเป็นคุณยายแก่ๆสองคน คนหนึ่งเป็นคนมาส่ง ต่างคนต่างจับมือคุยกันไม่หยุด เมื่อเสียงระฆังดังเตือนว่ารถจะออกจากชานชาลาแล้ว คุณยายคนหนึ่งก็ลุกขึ้นหมายจะเดินลงรถไป แล้วก็หันกลับมาพูดกับคุณยายอีกคนหนึ่งว่า “พี่คะ ปีนี้หนูอายุ89ปีแล้ว ส่วนพี่ก็90ปีแล้ว ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบหน้ากันแล้วละค่ะ!”
4. เด็กน้อยในหมู่บ้านคนหนึ่ง แม่ของเขาเสียชีวิตลงหลังจากคลอดเขาได้ไม่นาน ตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณยายเป็นคนเลี้ยงเขามาตลอด มีอยู่ครั้งหนึ่ง เด็กน้อยถามคุณยายด้วยความไร้เดียวสาว่า “หนูขอเรียกยายว่าแม่สักครั้งจะได้ไหมครับ?”
5. วันนี้พ่อซื้อทีวีจอใหญ่มา ฉันอยากให้วางไว้ที่ห้องรับแขก แต่แม่บอกว่าให้วางไว้ที่ห้องนอนของพ่อกับแม่แทน เราถกเถียงกันพอหอมปากหอมคอ สุดท้ายพวกเราก็ยอมตามใจแม่ หลายปีผ่านไป มีอยู่วันหนึ่ง แม่ส่งแมสเสจมาหาฉันว่า “ที่แม่อยากให้วางทีวีไว้ที่ห้องของพ่อกับแม่ แม่เพียงอยากให้พวกแกเข้ามาดูทีวีด้วยกันในห้องแม่ แม่แค่อยากให้ลูกๆมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่ก็เท่านั้นเอง” ฉันน้อยใจแม่มาตั้งนาน เพิ่งเข้าใจแม่ก็วันนี้ ฉันจึงปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร
6. ฉันถามสามีของฉันว่า “หากฉันเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย คุณจะรักษาฉันไหม?” สามีเกือบจะหลับแล้ว งัวเงียลุกขึ้นมาพูดว่า “อย่าพูดในเรื่องที่ไม่เป็นมงคล… ต่อให้ขายบ้านขายช่องขายทรัพย์สมบัติทั้งหมดเพื่อรักษาคุณ ผมก็จะทำ” ฉันถามต่อไปว่า “แล้วถ้าคุณเป็นล่ะ?” สามีตอบอย่างไม่ต้องคิดว่า “ไม่ต้องรักษาผมนะ คุณตัวคนเดียว จะหาเงินหาทองมันลำบาก”
7. เหตุการณ์ที่ไม่ได้ตั้งใจครั้งหนึ่ง วันนั้นฉันเอามือถือของสามีมาเล่นเกมส์ บังเอิญได้อ่านข้อความหนึ่ง ซึ่งเป็นข้อความก่อนที่พ่อของฉันจะจากไปไม่นาน ก่อนหน้านั้นเราไปเยี่ยมท่านที่โรงพยาบาล พ่อส่งข้อความให้สามีของฉันว่า “ฉันมอบดวงใจของฉันให้เธอดูแล ฉันขอร้องให้เธอดูแลดวงใจของฉันให้ดีๆ ต่อให้ฉันตายไป ฉันก็ยังจะขอบคุณและอวยพรเธอเหมือนเดิม” แม้มันจะผ่านมาหลายปี เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฉันก็อดร้องไห้คิดถึงพ่อไม่ได้
8. หลังจากที่พ่อกับแม่แยกทางกัน ฉันอยู่กับแม่ จนพ่อแต่งงานใหม่ และก็มีลูกกับผู้หญิงคนใหม่ ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าตัวเองคือส่วนเกินของพ่อ ต่อให้ฉันกับแม่ลำบากยังไง เราก็ไม่เคยเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากพ่อเลย แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่เราจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากพ่อจริงๆ หลังจากพ่อช่วยจัดการเป็นธุระให้ ฉันจึงส่งข้อความไปหาพ่อ “ขอบคุณค่ะ” ฉันกดส่งไปพร้อมกับน้ำตา ความรู้สึกเหมือนเราห่างกันเหลือเกิน มันไม่เหมือนข้อความที่ลูกส่งให้พ่อของตัวเอง แต่มันเหมือนข้อความที่ฉันได้รับความช่วยเหลือจากคนอื่นที่เราไม่สนิท ผ่านไปสักครู่หนึ่ง เสียงข้อความเตือนก็ดังขึ้น พ่อตอบกลับข้อความของฉันเพียงแค่สองคำสั้นๆ “เด็กโง่” ฉันโหยหาความรู้สึกนี้จากพ่อมาตั้งนาน “พ่อคะ หนูยังเป็นลูกของพ่อเหมือนเดิมใช่ไหมคะ!”
9. ตอนที่ฉันเรียนมัธยมหก คุณยายถามฉันว่าอยากเอ็นติดที่ไหน? ฉันบอกยายว่าอยากไปเรียนเชียงใหม่ คุณยายทำเสียงน้อยใจว่าไปเรียนทำไมตั้งไกล เรียนที่บ้านเราก็ได้จะได้ไม่ไกลกันเกินไป ฉันหัวเราะความคิดของคุณยายกอดแกแล้วก็ลงไปชั้นล่าง ก่อนสอบเอ็นทรานส์เพียงแค่เดือนเดียว คุณยายก็มาด่วนจากไป ไม่ทันได้สั่งความอะไรเลย เช้าวันที่สองของงานศพ ทุกคนต่างยุ่งกับการจัดเตรียมสิ่งของต่างๆ ฉันเลยเดินขึ้นไปหาคุณตาที่ห้องชั้นบน คุณตานั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย มองมาที่ฉัน ท่านฝืนยิ้มและพูดว่า “ยายหนู ทำยังไงดี วันหลังตาซื้อนมมาก็ไม่มีใครดื่มแล้วสินะ!” ฉันหันหลังเดินออกจากห้องคุณตาด้วยน้ำตานองหน้า
※ 10 สงกรานต์ปีนี้ฉันต้องไปทำงานพิเศษกับบริษัท ฉันจึงโทรไปบอกแม่ว่าปีนี้ฉันไม่ได้กลับบ้านเหมือนทุกปี ค่ำวันที่11 เมษายน พ่อออกมายืนรอรับฉันที่ศาลาหน้าหมู่บ้าน รอจนถึงสามทุ่มแม่จึงมาตามพ่อกลับ “ลูกก็บอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าปีนี้ไม่ได้กลับบ้าน ต้องไปทำงานพิเศษกับบริษัท? ” แม่ตำหนิพ่อที่ทำตัวเหมือนเด็ก “แกไม่รู้อะไรอย่ามาพูด ฉันรู้ว่าลูกต้องแอบกลับมาเซอร์ไพรส์พวกเราแน่ๆ ” เมื่อแม่โทรมาเล่าให้ฉันฟัง หัวใจของฉันเหมือนมีเข็มเล่มแล้วเล่มเล่าทิ่มแทงจนไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี
……………………..
กิจการงาน หน้าที่ตำแหน่ง ชื่อเสียงลาภยศ หากสูญเสียไปแล้ว ยังมีโอกาสกลับมาเป็นของเราใหม่ได้ แต่ไม่ใช่คนในครอบครัว คนในครอบครัวนั้น เสียแล้วสูญเลย! จงถนอมคนใกล้ตัวไว้ เพราะนี่คือความรักสายสัมพันธ์

ที่มา: บทความดีๆๆจาก บ.พีโอออยล์ จำกัด

1. ยอมรับความเปลี่ยนแปลง vs กลัวการเปลี่ยนแปลง
การเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับแต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ปฏิเสธได้ การยอมรับความเปลี่ยนแปลงจึงเป็นเรื่องยากที่หลายๆ คนจะสามารถทำได้ อย่างไรก็ตาม ในโลกทุกวันนี้ที่เรามีความเปลี่ยนแปลงกันอย่างรวดเร็วด้วยเทคโนโลยีที่ถูกพัฒนาแบบก้าวกระโดด มันจึงจำเป็นมากที่เราจะต้องกล้ายอมรับความเปลี่ยนแปลงและปรับตัว แทนที่จะกลัวและปฏิเสธมัน

2. อยากให้คนอื่นประสบความสำเร็จ vs หวังให้คนอื่นล้มเหลว
เมื่อคุณอยู่ในองค์กรที่มีคนมากมาย การประสบความสำเร็จหมายถึงทุกคนควรจะประสบความสำเร็จไปด้วยกัน ไม่ใช่การหวังว่าใครคนหนึ่งจะประสบความสำเร็จ ถ้าคุณมีความคิดว่าอยากให้อีกฝ่ายหรืออีกทีมล้มเหลว มันจะมีประโยชน์อะไรที่จะทำงานร่วมกัน?

3. ส่งต่อความสุข vs ส่งต่อความหงุดหงิด
ในการทำธุรกิจนั้น เป็นเรื่องปรกติที่จะเกิดอารมณ์ขณะทำงาน แต่ถ้าคุณส่งต่อความสุขหรือทำให้คนรอบข้างรู้สึกสนุกร่วมไปกับคุณแล้ว ทีมก็ย่อมมีโอกาสที่จะประสบความสำเร็จมากกว่า แต่หากใครส่งค่อความหงุดหงิดให้กับทีมรอบข้างแล้วก็จะยิ่งทำให้คนรอบๆ รู้สึกแย่ ไม่มีแรงกระตุ้น และยากจะทำงานให้ประสบความสำเร็จได้

4. รับผิดชอบกับความล้มเหลว vs โทษว่าเป็นเพราะผู้อื่น
คุณสมบัติข้อหนึ่งของการเป็นผู้นำที่ประสบควาสำเร็จนั้นคือการกล้ารับผิด กล้าเป็นคนที่ออกตัวว่าเป็นคนรับผิดชอบกับผลที่เกิดขึ้น การโทษคนอื่นไม่ได้นำไปสู่อะไรทั้งนั้นหากแต่จะทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ไปกว่าเดิมเสียอีก

5. พูดคุยเรื่องของไอเดีย vs พูดคุยแต่เรื่องคนอื่น
การเอาแต่พูดคุยว่าคนอื่นเป็นอย่างไร การซุบซิบนินทาไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรทั้งนั้น มีแต่เสียเวลาไปเปล่าๆ อีกต่างหาก คนที่ประสบความสำเร็จจึงไม่ใช้เวลาไปกับการนินทาคนอื่น หากแต่จะเน้นในการแลกเปลี่ยนความคิดหรือหาวิธีที่จะขับเคลื่อนความคิดต่างๆ ไปข้างหน้า

6. แลกเปลี่ยนไอเดียและข้อมูล vs หวงข้อมูล
การแชร์สิ่งที่มีประโยชน์ให้กับคนอื่นมีแต่จะเป็นประโยชน์กับตัวคุณเอง เพราะมันแสดงให้เห็นว่าคุณเป็นคนที่แคร์คนอื่น ยิ่งในยุค Social Media นั้น การแชร์เรื่องราวดีๆ เป็นส่วนสำคัญของการประสบความสำเร็จ มันยิ่งทำให้คนอื่นสามารถมาร่วมกับคุณในการไปสู่ความสำเร็จได้ แต่การเอาแต่หวงข้อมูลนั้นมีแต่ทำให้คุณเห็นแก่ตัวและคิดถึงผลลัพธ์ในระยะสั้นเท่านั้น
7. ให้เครดิตทุกคนที่ทำให้ประสบความสำเร็จ vs เอาเครดิตจากคนอื่น
การทำงานเป็นทีมเป็นเรื่องสำคัญในการประสบความสำเร็จ มันจำเป็นมากที่ผู้นำจะต้องไม่เอาเครดิตจากคนอื่น แต่ในทางตรงกันข้ามคือให้พวกเขาถูกได้รับการให้ความสำคัญหรือการให้พวกเขาได้มีเวทีที่จะถูกยอมรับ สิ่งเหล่านี้จะทำให้พวกเขาทำงานอย่างมีใจในระยะยาวและทุ่มเทกับงานได้ดียิ่งขึ้นด้วย

8. ตั้งเป้าหมายชีวิต vs ไม่ตั้งเป้าหมายชีวิต
มันเป็นเรื่องยากถ้าคุณจะประสบความสำเร็จโดยที่คุณไม่รู้ว่าคุณกำลังจะมุ่งเป้าไปที่อะไร การตั้งเป้าหมายของชีวิตเป็นแผนต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น 10 ปี 3 ปี หรือการวางแผนว่าคุณจะทำอะไร / เป็นอะไรในแต่ละปีนั้นเป็นหนึ่งในสิ่งที่คนประสบความสำเร็จมักทำกันเพื่อให้พวกเขารู้ตัวอยู่เสมอว่ากำลังทำอะไรอยู่และสิ่งที่เขาทำอยู่นั้นทำให้เขาเข้าใกล้ความสำเร็จแค่ไหน

9. จดบันทึก vs บอกว่าคุณจดบันทึกแต่จริงๆ ไม่ได้ทำ
ไอเดียหรือความคิดสร้างสรรค์มักเกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝันอยู่บ่อยๆ หลายๆ ทีมันมักมาแบบผิดที่ผิดเวลา คนที่ประสบความสำเร็จมักจะรีบจดโน๊ตเพื่อบันทึกไอเดียเหล่านั้นอยู่เสมอๆ เพื่อไม่ให้ไอเดียเหล่านั้นสูญหายไป และหลายๆ ครั้งที่ไอเดียเหล่านั้นกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดงานดีๆ หรือทำให้หลายๆ คนประสบความสำเร็จได้เลยทีเดียว

10. อ่านหนังสือทุกวัน vs ดูทีวีทุกวัน
การอ่านหนังสือทุกๆ วันจะทำให้คุณได้เรียนรู้เรื่องราวใหม่ๆ อยู่เสมอ การอ่านที่ว่านี้อาจจะรวมไปถึงการอ่านบล็อก การอ่านนิตยสาร หรือหนังสือดีๆ ซึ่งทำให้คุณได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น ในทางตรงกันข้าม การดูทีวีส่วนใหญ่มักนำไปสู่การทำให้คุณผ่อนคลาย ได้ความบันเทิง ได้หลีกหนีจากความเครียด แต่คุณแทบจะไม่ได้อะไรจากทีวีที่จะทำให้คุณประสบความสำเร็จสักเท่าไร

11. ทำงานด้วยมุมมองที่ปรับตัวอยู่เสมอ vs ทำงานในมุมมองแบบเดิมๆ
ผู้นำที่ประสบความสำเร็จมักจะมองหาวิธีการทำงานที่ดีขึ้นไปกว่าเดิม ทำให้งานไปสู่อีกขั้นหนึ่งอยู่เสมอ พวกเขามักมองการทำงานเป็นเหมือนความท้าทายที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นแทนที่จะสนใจแค่การสร้างยอดขายหรือทำงานให้เสร็จๆ ไปในแต่ละวัน

12. เรียนรู้อยู่เสมอ vs หยุดที่จะเรียนรู้
ความรู้ในโลกนี้มีมากมายและยังมีเรื่องราวอีกมหาศาลที่คุณยังไม่ได้รู้ แม้แต่ในสายงานของคุณเองก็ตาม การเรียนรู้และพัฒนาตัวเองคือวิธีเดียวที่จะทำให้เราก้าวไปข้างหน้าได้ คุณจะเหนือกว่าคนอื่นหรือเป็นที่โดดเด่นได้ก็เพราะคุณรู้มากกว่าคนอื่น ถ้าคุณหยุดที่จะเรียนรู้หรือคิดว่าตัวเองรู้แล้ว ในไม่ช้าคุณก็จะเป็นผู้ตามในที่สุด

13. กล่าวชมคนอื่น vs วิจารณ์คนอื่น
การชมคนอื่นเป็นวิธีที่ดีในการแสดงความห่วงใยคนที่คุณแคร์ การให้คำชมเป็นวิธีในการสร้างพลังงานและกำลังใจให้บคนทำงาน ในขณะที่การวิจารณ์คน (แบบไม่ดี) มีแต่จะทำให้คนรู้สึกแย่และไม่ได้นำไปสู่อะไรที่เป็นประโยชน์เท่าไรนัก

14. ยกโทษคนอื่น vs เจ้าคิดเจ้าแค้น
ใครๆ ก็ผิดพลาดกันได้ การให้อภัยเป็นสิ่งสำคัญในการก้าวผ่านความผิดพลาดและทำให้ดีขึ้น แต่การตำหนิ ใส่อารมณ์ หรือตามแค้นก็มีแต่จะทำให้สิ่งต่างๆ แย่ลงไปกว่าเดิมต่างหาก

15. รู้ในสิ่งที่คุณ “อยากเป็น” vs ไม่รู้ว่าคุณอยากเป็นอะไร
การทำลิสต์ “To-Be” เป็นหนึ่งในวิธีที่ดีมากของการตั้งเป้าหมายว่าอนาคตคุณจะเดินไปทางไหน มันทำให้คุณเห็นภาพว่าอนาคตคุณจะเป็นอย่างไรและย้อนกลับมาว่าคุณไปถึงจุดนั้นได้อย่างไร คนที่ประสบความสำเร็จมักมีภาพในหัวชัดมากว่าพวกเขาอยากเป็นอะไร แต่คนที่ไม่ประสบความสำเร็จมักไม่มีภาพเหล่านี้อยู่ในหัวเลย

16. กตัญญูและซาบซึ้งกับสิ่งรอบข้าง vs ไม่รู้สึกอะไรกับโลกรอบข้าง
การที่คุณสามารถ “รู้สึก” กับสิ่งรอบข้างทำให้คุณเห็นคุณค่าของความสำเร็จและความสุขมากมายรอบตัว นอกจากนี้คนที่คุณรู้สึกดีมากมักเป็นส่วนสำคัญที่จะทำให้คุณประสบความสำเร็จ อย่าลืมที่จะขอบคุณและเห็นคุณค่าทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของคุณเพราะนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้คุณเข้าใจคำว่า “ความสำเร็จ” มากขึ้นไปยิ่งกว่าเดิม

ที่มา:  บทความดีๆๆจาก บ.พีโอออยล์ จำกัด

เวลาไม่มีเงิน …
คนแรกที่คิดถึงคือ พ่อและแม่
แต่พอมีเงิน…
คนแรกที่คิดถึงคือแฟนและเพื่อน

อยากได้รถ ..
คนแรกที่คิดถึงคือ พ่อและแม่
แต่พอมีรถ…
คนแรกที่จะไปรับคือแฟนและเพื่อน

ร้านอาหารหรู ๆ บรรยากาศคลาสสิค …
มีไว้สำหรับแฟนและเพื่อน
อาหารบนโต๊ะที่บ้าน .
มีสำหรับพ่อและแม่

โรงภาพยนตร์ ห้างสรรพสินค้า …
มีไว้สำหรับแฟนและเพื่อน
ทีวี และสวนหน้าบ้าน …
มีไว้สำหรับพ่อและแม่

พ่อและแม่ คิดบัญชีค่าใช้จ่ายก่อนนอน …
เพื่อความอยู่รอด
ลูกนอนคุยโทรศัพท์ เล่นอินเทอร์เน็ตก่อนนอน …
เพื่อให้หลับฝันดี

เวลาเรามีความสุข .
มักจะมองหาแฟนและเพื่อน
เวลาเรามีความทุกข์ .
คนที่กังวล หดหู่และเศร้าสลดใจ คือพ่อและแม่

เวลาประสบความสำเร็จ !..
เรามักมองหาแฟนและเพื่อนเพื่อนัดฉลองและสังสรรค์
แต่คนที่ดีใจที่สุดคือพ่อและแม่ …
แต่พ่อและแม่
กลับกลายเป็นคนที่เรามองข้ามไป

ลูกไปรื่นเริงตามโรงภาพยนตร์
เธค ผับ โต๊ะสนุกเกอร์ ฯลฯ …
พ่อและแม่กลับทำงาน หรือ
นอนหลับเก็บแรงไว้ทำงานหาเงินในวันรุ่งขึ้น
เพื่อแลกความสุขของลูก
อยากให้ลูกเรียนสูง ๆ

เวลาแต่งงาน …
คนที่เป็นธุระหาสินสอดทองหมั้นคือพ่อและแม่
คนที่มีความสุขคือลูก

พ่อและแม่ตำหนิ ตักเตือน บางครั้ง
เต็มไปด้วยอารมณ์ห่วงใย
..เพื่อให้ลูกได้ดี
แต่ลูกคิดว่าสิ่งที่ พ่อและแม่พูด …
เป็นแค่เรื่องไร้สาระ

พ่อและแม่ …
คือผู้ฝ่าฟันปัญหาเป็นร้อยพันประการเพื่อลูก
แต่พอลูกมีปัญหา …
มักคิดได้แค่ ท้อถอย หดหู่หรืออยากตาย!!!!

พ่อและแม่คือผู้ที่ปกป้อง
และยืนเคียงข้างลูกจวบจนชีวิตจะหาไม่
ลูกกำลังคิดถึงสิ่งใด … ???

คำว่า “พ่อ” หรือ “แม่”
อาจเป็นคำแรกที่เราพูดได้ตั้งแต่เกิด
แล้วคุณเตรียมอะไรไว้
เพื่อคุณพ่อคุณแม่ของคุณหรือยัง

เค้าบอกว่า…ถ้าอ่านแล้วส่งต่อ
ก็เท่ากับว่าได้ชี้นำให้ผู้อื่นที่อยู่ใกล้ตัวคุณเห็นค่าของความรัก

ขอบคุณเจ้าของภาพเเละข้อความ

แจ๊ค หม่า : แท้จริงแล้วคนเราต่างกันแค่เพียงนิดเดียว …

1. คุณนอนอู้อยู่บนเตียง  เขากำลังออกกำลังกายอยู่  ดังนั้นเขามีสุขภาพดีกว่าคุณ
2. คุณทำงานไปวันๆ  เขาตั้งใจทำงาน  ดังนั้นเขากลายเป็นหัวหน้าของคุณ 
3. คุณกำลังทำโครงการวันนี้ให้เสร็จ  เขากำลังวางแผนโครงการของปีหน้า  ดังนั้นเขาจึงสามารถครอบครองโอกาสมากกว่าคุณ 
4. คุณกำลังหาข้ออ้าง  เขากำลังแก้ไขปัญหา  ดังนั้นธุรกิจการงานของเขาประสบความสำเร็จมากกว่าคุณ
5. คุณเพลินกับการใช้จ่าย  เขากำลังบริหารทรัพย์สิน  ดังนั้นเขาสมบูรณ์มั่งคั่งมากกว่าคุณ 
6. คุณกำลังคิดถึงผลประโยชน์ของตัวเอง  เขากำลังคิดและพิจารณาถึงผลประโยชน์ของอีกฝ่ายหนึ่ง  ดังนั้นเขาจึงมีความสัมพันที่ดีกับผู้คนมากกว่าคุณ 󾮗
” ความสำเร็จไม่มีปาฏิหาริย์  มีเพียงแค่ลู่ทางเท่านั้น ” 

คุณครูขา…อย่าด่าว่าโง่เง่า
ดึงเทือกเถาเหล่ากอมาข้องเกี่ยว
หนูเกิดมาโง่อยู่หนูคนเดียว
ไม่มีญาติมาเอี่ยวเกี่ยวกับใคร
.
หนูยังเยาว์หนักหนาปัญญาทู่
ไม่เหมือนกับคุณครูหรือผู้ใหญ่
หนูจึงมาโรงเรียนด้วยจำใจ
หวังจะได้เรียนรู้สู้ฝ่าฟัน
.
หนูอยากรู้ปราดเปรียวเฉลียวฉลาด
อยากเก่งกล้าสามารถดังวาดฝัน
หนูจึงมาหาครูผู้สำคัญ
หวังครูนั้นเป็นที่หนึ่งได้พึ่งพา
.
หนูอยากเป็นคนเก่งให้ใครทัก
เป็นเด็กดีที่ครูรักเสียหนักหนา
หนูไม่อยากโง่หรอกบอกเจตนา
แต่อับจนปัญญาว่าอย่างไร
.
คุณครูขา…อย่าด่าว่าอย่ารำคาญ
หนูเองก็ทรมานเป็นไหนไหน
ครูก็ดุเพื่อนก็ล้อจนท้อใจ
พ่อแม่ใส่สับโขกกะโหลกบาน
.
คุณครูขาอดทนหน่อยเถิดหนา
คิดเมตตาหนูสักคนพอพ้นผ่าน
ถ้าหากหนูฉลาดเฉลียวจนเชี่ยวชาญ
หนูก็ไม่ซมซานมาหาครู
.
ถ้าทุกคนเลิศแล้วเป็นแก้วมณี
ไม่ต้องมีโรงเรียนให้เพียรสู้
ไม่ต้องมีคนสอนป้อนความรู้
อาชีพหรูครูก็ไร้คนไยดี
.
คุณครูขา…อย่าด่าว่าโง่เง่า
ถึงเทือกเถาเหล่ากอให้บัดสี
ถ้าเด็กโง่อย่างหนูนั้นไม่มี
สุดท้ายนี้-แล้วครูจะสอนใคร!

เรือสำราญลำหนึ่งเจอมรสุมทางทะเล
บนเรือมีสามีภรรยาคู่หนึ่ง กระเสือกกระสนมาถึงเรือชูชีพ，
บนเรือชูชีพมีเพียงที่ว่างที่เดียว，

ทันใดนั้น，
สามีผลักภรรยาไปข้างหลัง，
ตัวเองโดดขึ้นไปบนเรือชูชีพ
ภรรยายืนอยู่บนเรือที่ค่อยๆจมลง，
ตะโกนไปที่สามีประโยคหนึ่งว่า….

เล่าถึงตอนนี้，
อาจารย์ถามนักเรียน：
พวกเธอลองเดา ว่าผู้หญิงจะตะโกนว่าอะไร?

พวกนักเรียนต่างโกรธเกรี้ยว，
ต่างพูดว่า：
ฉันเกลียดคุณ ฉันมันตาบอด

ณ บัดดล อาจารย์สังเกตุเห็นนักเรียนคนหนึ่งไม่พูดไม่จาตลอดเวลา，
ก็เลยถามเธอ
นักเรียนคนนี้พูดว่า
อาจารย์  หนูคิดว่าผู้หญิงคงจะตะโกนว่า—ดูแลลูกเราให้ดีดีนะคะ

อาจารย์ตกใจ ถามว่า
เธอเคยได้ยินนิทานเรื่องนี้แล้ว ใช่ไหม?
นักเรียนสั่นหัว
“ไม่เคย แต่ตอนแม่หนูป่วยหนักก่อนตาย ได้พูดแบบนี้กับพ่อหนูค่ะ”

อาจารย์ซึ้งใจและพูดว่า
คำตอบถูกต้อง
เรือจมลงไปแล้ว ผู้ชายกลับไปถึงบ้าน，
เลี้ยงดูบุตรสาวตามลำพังจนโต

หลายปีผ่านไป  ผู้ชายป่วยตาย，
ลูกสาวจัดข้าวของของพ่อ  พบไดอารี่ของพ่อ

ที่แท้  พ่อกับแม่ไปเที่ยวเรือสำราญ
แม่ก็ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย
เงื่อนเวลาแห่งความเป็นความตาย，
พ่อฉวยโอกาสเดียวที่จะรอดชีวิต

เขาเขียนในไดอารี่ว่า
ฉันอยากจะจมลงใต้ทะเลพร้อมเธอ
แต่ฉันทำไม่ได้ เพื่อลูกสาว ฉันจำต้องให้เธอ
นอนหลับยาวอยู่ใต้ทะเลลึก

นิทานเล่าจบ ห้องเรียนเงียบกริบ，

อาจารย์รู้ว่า
นักเรียนต่างก็เข้าใจนิทานเรื่องนี้กันหมดแล้ว

ความดีและความชั่วในโลกนี้ บางครั้งดูสับสนไม่ชัดเจน แยกแยะไม่ออก，
เพราะฉะนั้น อย่าตัดสินคนอื่นแบบผิวเผิน

คนที่ชอบแย่งจ่ายบิลก่อน  ไม่ใช่เพราะมีเงินมากไป
แต่ให้ความสำคัญของมิตรภาพมากกว่าเงินทอง

เวลาทำงาน คนที่ยินดีทำมากกว่าคนอื่น ไม่ใช่เขาโง่ แต่เขารู้หน้าที่

หลังจากทะเลาะกัน คนที่ขอโทษก่อน  ไม่ใช่เขาผิด，
แต่เขารู้จักทนุถนอมคนข้างกาย

คนที่ยอมช่วยเหลือคุณ  ไม่ใช่ติดค้างอะไรคุณ
แต่เขาเห็นคุณเป็นเพื่อนแท้

คนที่ส่งข่าวสารให้คุณบ่อยๆ  ไม่ใช่ว่างจนไม่มีอะไรทำ，
แต่เพราะว่าในใจเขามีคุณ..

ชายจีนคนหนึ่งแบกถังน้ำสองใบไว้บนบ่า….
เพื่อไปตักน้ำที่ริมลำธาร ถังน้ำใบหนึ่ง
มีรอยแตก ในขณะที่อีกใบหนึ่งไร้รอยตำหนิ
และสามารถบรรจุน้ำกลับมาได้เต็มถัง
แต่ด้วยระยะทางอันยาวไกล จากลำธารกลับสู่บ้าน
จึงทำให้น้ำที่อยู่ในถังใบที่มีรอยแตกเหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว
………
หลังจากเวลา 2 ปี ที่ถังน้ำที่มีรอยแตก
มองว่าเป็นความล้มเหลวอันขมขื่น
วันหนึ่งที่ข้างลำธาร มันได้พูดกับคนตักน้ำว่า
‘ข้ารู้สึกอับอายตัวเองเป็นเพราะรอยแตก
ที่ด้านข้างของตัวข้า ทำให้น้ำที่อยู่ข้างในไหลออกมา
ตลอดเส้นทางที่กลับไปยังบ้านของท่าน’
คนตักน้ำตอบว่า
‘เจ้าเคยสังเกตหรือไม่ว่ามีดอกไม้เบ่งบาน
อยู่ตลอดเส้นทางในด้านของเจ้า
แต่กลับไม่มีดอกไม้อยู่เลยในอีกด้านหนึ่ง
เพราะข้ารู้ว่าเจ้ามีรอยแตกอยู่
ข้าจึงได้หว่านเมล็ดพันธุ์ดอกไม้
ลงข้างทางเดินด้านของเจ้า
และทุกวันที่เราเดินกลับ …
เจ้าก็เป็นผู้รดน้ำให้กับเมล็ดพันธุ์เหล่านั้น
………
เป็นเวลา 2 ปี ที่ข้าสามารถที่จะเก็บดอกไม้
สวยๆ เหล่านั้นกลับมาแต่งโต๊ะกินข้าว
ถ้าหากปราศจากเจ้าที่เป็นเจ้าแบบนี้แล้ว …
เราก็คงไม่อาจได้รับความสวยงามแบบนี้ได้
………
คนเราแต่ละคนย่อมมีข้อบกพร่อง
ที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง แต่รอยตำหนิ
และข้อบกพร่องที่เราแต่ละคนมีนั้น
อาจช่วยทำให้การอยู่ร่วมกันของเราน่าสนใจ
และกลายเป็นบำเหน็จรางวัลของชีวิตได้
………
สิ่งที่ต้องทำก็เพียงแค่ยอมรับคนแต่ละคน
ในแบบที่เขาเป็น และมองหาสิ่งที่ดีที่สุด
ในตัวของพวกเขาเหล่านั้นเท่านั้นเอง
มองโลกหลายๆ ด้าน เพราะคนเราไม่ได้มี
แต่ข้อเสียเท่านั้น

เศรษฐีคนหนึ่ง แม้ฐานะร่ำรวย แต่กลับตระหนี่ถี่เหนียว
วันหนึ่งเขาไปตัดผม ช่างตัดผมจำเศรษฐีคนนี้ได้ จึงเอ่ยถามขึ้นว่า
“ผมจำคุณได้ ได้ยินมาว่าคุณร่ำรวยมาก”
เศรษฐีพอได้ยินก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างยิ่ง
“แน่นอน ผมรวยพอที่จะซื้อเครื่องบินส่วนตัวได้” เศรษฐีได้ทีคุยโอ้อวดทันที
“ผมว่า ทรัพย์สมบัติที่คุณมี ก็คงจะมากกว่าผมสักแสนเจ็ดเท่านั้นแหละ!” ช่างตัดผมเอ่ยขึ้น
เศรษฐีเมื่อได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง พูดออกมาด้วยความไม่พอใจว่า
“นี่นายพูดอะไร? เงินที่อยู่ในกระเป๋าของฉันตอนนี้ ก็มากว่าทรัพย์สมบัติของนายที่มีอยู่ในบ้านนี้ทั้งหมดเสียอีก”
ช่างตัดผมเมื่อได้ยิน ก็รีบตอบกลับไปว่า
“คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ฟังผมอธิบายก่อน คุณรู้ไหมว่าราคาโลงจำปาที่แพงที่สุดราคาเท่าไหร่?”
“สองแสน” เศรษฐีตอบออกไปแบบเสียไม่ได้
“แล้วถูกที่สุดราคาเท่าไหร่?” ช่างตัดผมถามต่อ
“สามหมื่น”
“เพราะฉะนั้น เวลาที่คุณลาลับไปจากโลกนี้ ลูกหลานของคุณก็คงซื้อโลงที่ราคาแพงที่สุดให้คุณ ส่วนผมเป็นคนจน ลูกๆก็คงจะซื้อโลงที่ถูกที่สุดให้ผม ดังนั้น ทรัพย์สมบัติสุดท้ายที่คุณมี ก็มากกว่าผมแค่แสนเจ็ด นอกเหนือจากนั้น ไม่มีอะไรที่เป็นของคุณอีกต่อไป ”
เมื่อเศรษฐีได้ฟังช่างตัดผมอธิบายก็แจ้งใจในทันที จากนั้นเป็นต้นมา เขาก็เลิกนิสัยตระหนี่ถี่เหนียว หันมาทำบุญให้ทานอยู่เป็นนิจสิน สมกับคำว่า“เศรษฐี”ที่แปลว่าผู้ประเสริฐ ซึ่งไม่ได้หมายถึงมีทรัพย์มากเพียงอย่างเดียว
…………………..
ช่างตัดผม แม้จะมีฐานะยากจน แต่เป็นผู้มีทรัพย์แห่งปัญญามาก
เพราะการจุดปัญญาให้แก่ผู้อื่นมีกุศลมาก
คนที่หัวใจไร้ธรรม ไร้สติปัญญาต่างหากเล่า ที่เป็นผู้ยากไร้อย่างแท้จริง

บทความดีอีกมากที่ ( นุสนธิ์บุคส์ )

เมื่อตอนที่นก ยังมีชีวิตอยู่.. มันจะกินมดเป็นอาหาร แต่เมื่อมันตาย.. มันก็จะถูกมดกินเป็นอาหารเช่นกัน

ต้นไม้หนึ่งต้น สามารถทำเป็นไม้ขีดไฟได้เป็นล้านๆ ก้าน แต่ไม้ขีดไฟเพียงหนึ่งก้าน ก็สามารถเผาต้นไม้ได้เป็นล้านๆ ต้นเช่นกัน

จงอย่ามองข้ามคนที่ด้อยกว่า เพราะหลงตัวเองว่ายิ่งใหญ่

อย่ามองข้ามลูกค้ารายเล็ก ไม่เห็นคุณค่าของพวกเขา เพราะสักวันหนึ่งเขาอาจเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเราก็เป็นได้ អានត-อ่านต่อ →