ก่อนปี 2518 คนเขมรเขานิยมใช้่รถยนต์เปอโยต์ ที่ปอยเปตเขานำมาใช้วิ่งเป็นรถแท็กซี่่ โดยวิ่งระหว่าง ปอยเปต-พระตะบอง,ปอยเปต-พนมเปญ

ภาษาชาวบ้านเรียกโรงกน ถ้าจะเรียกแบบทางการคือโรงภาพยนต์ โรงหนังนี้อยู่ที่เมืองพระตะบอง มีชื่อว่าโรงหนังฮับฌุน ปัจจุบันมันถูกรื้อทิ้งทำเป็นห้องอาหารไปแล้ว เมื่อปี พ.ศ. 2516 ผมเคยไปนั่งชมภาพยนต์ที่โรงหนังนี้ในราคาตั๋วใบละ 1 บาท เขาฉายเรื่อง โทน พากษ์เขมร

ความสวยงามของ นตรวัด-บาย็อน

เวลามีน้ำท่วมเมืองอรัญฯ ผู้คนต่างลือว่ามวลน้ำนิ่งไม่ยอมไหลเพราะทางเขมรปิดเขื่อน ดูภาพนี้แล้วมันคือประตูน้ำที่บ้านไขด่อน อยู่ที่อำเภอโอร์โจรว จังหวัดบอนเตียเมียนเจ็ย (ศรีโสภณ) บ้านนี้ชื่อเดิมคือ แข้ด่อน แปลว่า จระเข้เผือก นาน ๆ ไปคนเขมรเรียกเพื้ยนจาก แข้ด่อน เป็นบ้าน ไึคดอน

บ้านของชาวเขมรหลังนี้ไม่ได้ทำหนีน้ำ ไม่ทำหนีช้าง แต่ไสตล์ของเขานิยมทำบ้านใต้ถุนสูง มีบันไดขึ้นหน้าบ้าน ส่วนใต้ถุนเป็นที่ทำครัว นั่งเล่น สันทนาการ หากเป็นฤดูร้อนอากาศอบอ้าว กลางวันนอนใต้ถุน กลางคืนค่อยขึ้นไปนอนบนบ้าน