แจ๊ค หม่า : แท้จริงแล้วคนเราต่างกันแค่เพียงนิดเดียว …

1. คุณนอนอู้อยู่บนเตียง  เขากำลังออกกำลังกายอยู่  ดังนั้นเขามีสุขภาพดีกว่าคุณ
2. คุณทำงานไปวันๆ  เขาตั้งใจทำงาน  ดังนั้นเขากลายเป็นหัวหน้าของคุณ 
3. คุณกำลังทำโครงการวันนี้ให้เสร็จ  เขากำลังวางแผนโครงการของปีหน้า  ดังนั้นเขาจึงสามารถครอบครองโอกาสมากกว่าคุณ 
4. คุณกำลังหาข้ออ้าง  เขากำลังแก้ไขปัญหา  ดังนั้นธุรกิจการงานของเขาประสบความสำเร็จมากกว่าคุณ
5. คุณเพลินกับการใช้จ่าย  เขากำลังบริหารทรัพย์สิน  ดังนั้นเขาสมบูรณ์มั่งคั่งมากกว่าคุณ 
6. คุณกำลังคิดถึงผลประโยชน์ของตัวเอง  เขากำลังคิดและพิจารณาถึงผลประโยชน์ของอีกฝ่ายหนึ่ง  ดังนั้นเขาจึงมีความสัมพันที่ดีกับผู้คนมากกว่าคุณ 󾮗
” ความสำเร็จไม่มีปาฏิหาริย์  มีเพียงแค่ลู่ทางเท่านั้น ” 

คุณครูขา…อย่าด่าว่าโง่เง่า
ดึงเทือกเถาเหล่ากอมาข้องเกี่ยว
หนูเกิดมาโง่อยู่หนูคนเดียว
ไม่มีญาติมาเอี่ยวเกี่ยวกับใคร
.
หนูยังเยาว์หนักหนาปัญญาทู่
ไม่เหมือนกับคุณครูหรือผู้ใหญ่
หนูจึงมาโรงเรียนด้วยจำใจ
หวังจะได้เรียนรู้สู้ฝ่าฟัน
.
หนูอยากรู้ปราดเปรียวเฉลียวฉลาด
อยากเก่งกล้าสามารถดังวาดฝัน
หนูจึงมาหาครูผู้สำคัญ
หวังครูนั้นเป็นที่หนึ่งได้พึ่งพา
.
หนูอยากเป็นคนเก่งให้ใครทัก
เป็นเด็กดีที่ครูรักเสียหนักหนา
หนูไม่อยากโง่หรอกบอกเจตนา
แต่อับจนปัญญาว่าอย่างไร
.
คุณครูขา…อย่าด่าว่าอย่ารำคาญ
หนูเองก็ทรมานเป็นไหนไหน
ครูก็ดุเพื่อนก็ล้อจนท้อใจ
พ่อแม่ใส่สับโขกกะโหลกบาน
.
คุณครูขาอดทนหน่อยเถิดหนา
คิดเมตตาหนูสักคนพอพ้นผ่าน
ถ้าหากหนูฉลาดเฉลียวจนเชี่ยวชาญ
หนูก็ไม่ซมซานมาหาครู
.
ถ้าทุกคนเลิศแล้วเป็นแก้วมณี
ไม่ต้องมีโรงเรียนให้เพียรสู้
ไม่ต้องมีคนสอนป้อนความรู้
อาชีพหรูครูก็ไร้คนไยดี
.
คุณครูขา…อย่าด่าว่าโง่เง่า
ถึงเทือกเถาเหล่ากอให้บัดสี
ถ้าเด็กโง่อย่างหนูนั้นไม่มี
สุดท้ายนี้-แล้วครูจะสอนใคร!

เรือสำราญลำหนึ่งเจอมรสุมทางทะเล
บนเรือมีสามีภรรยาคู่หนึ่ง กระเสือกกระสนมาถึงเรือชูชีพ，
บนเรือชูชีพมีเพียงที่ว่างที่เดียว，

ทันใดนั้น，
สามีผลักภรรยาไปข้างหลัง，
ตัวเองโดดขึ้นไปบนเรือชูชีพ
ภรรยายืนอยู่บนเรือที่ค่อยๆจมลง，
ตะโกนไปที่สามีประโยคหนึ่งว่า….

เล่าถึงตอนนี้，
อาจารย์ถามนักเรียน：
พวกเธอลองเดา ว่าผู้หญิงจะตะโกนว่าอะไร?

พวกนักเรียนต่างโกรธเกรี้ยว，
ต่างพูดว่า：
ฉันเกลียดคุณ ฉันมันตาบอด

ณ บัดดล อาจารย์สังเกตุเห็นนักเรียนคนหนึ่งไม่พูดไม่จาตลอดเวลา，
ก็เลยถามเธอ
นักเรียนคนนี้พูดว่า
อาจารย์  หนูคิดว่าผู้หญิงคงจะตะโกนว่า—ดูแลลูกเราให้ดีดีนะคะ

อาจารย์ตกใจ ถามว่า
เธอเคยได้ยินนิทานเรื่องนี้แล้ว ใช่ไหม?
นักเรียนสั่นหัว
“ไม่เคย แต่ตอนแม่หนูป่วยหนักก่อนตาย ได้พูดแบบนี้กับพ่อหนูค่ะ”

อาจารย์ซึ้งใจและพูดว่า
คำตอบถูกต้อง
เรือจมลงไปแล้ว ผู้ชายกลับไปถึงบ้าน，
เลี้ยงดูบุตรสาวตามลำพังจนโต

หลายปีผ่านไป  ผู้ชายป่วยตาย，
ลูกสาวจัดข้าวของของพ่อ  พบไดอารี่ของพ่อ

ที่แท้  พ่อกับแม่ไปเที่ยวเรือสำราญ
แม่ก็ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย
เงื่อนเวลาแห่งความเป็นความตาย，
พ่อฉวยโอกาสเดียวที่จะรอดชีวิต

เขาเขียนในไดอารี่ว่า
ฉันอยากจะจมลงใต้ทะเลพร้อมเธอ
แต่ฉันทำไม่ได้ เพื่อลูกสาว ฉันจำต้องให้เธอ
นอนหลับยาวอยู่ใต้ทะเลลึก

นิทานเล่าจบ ห้องเรียนเงียบกริบ，

อาจารย์รู้ว่า
นักเรียนต่างก็เข้าใจนิทานเรื่องนี้กันหมดแล้ว

ความดีและความชั่วในโลกนี้ บางครั้งดูสับสนไม่ชัดเจน แยกแยะไม่ออก，
เพราะฉะนั้น อย่าตัดสินคนอื่นแบบผิวเผิน

คนที่ชอบแย่งจ่ายบิลก่อน  ไม่ใช่เพราะมีเงินมากไป
แต่ให้ความสำคัญของมิตรภาพมากกว่าเงินทอง

เวลาทำงาน คนที่ยินดีทำมากกว่าคนอื่น ไม่ใช่เขาโง่ แต่เขารู้หน้าที่

หลังจากทะเลาะกัน คนที่ขอโทษก่อน  ไม่ใช่เขาผิด，
แต่เขารู้จักทนุถนอมคนข้างกาย

คนที่ยอมช่วยเหลือคุณ  ไม่ใช่ติดค้างอะไรคุณ
แต่เขาเห็นคุณเป็นเพื่อนแท้

คนที่ส่งข่าวสารให้คุณบ่อยๆ  ไม่ใช่ว่างจนไม่มีอะไรทำ，
แต่เพราะว่าในใจเขามีคุณ..

ชายจีนคนหนึ่งแบกถังน้ำสองใบไว้บนบ่า….
เพื่อไปตักน้ำที่ริมลำธาร ถังน้ำใบหนึ่ง
มีรอยแตก ในขณะที่อีกใบหนึ่งไร้รอยตำหนิ
และสามารถบรรจุน้ำกลับมาได้เต็มถัง
แต่ด้วยระยะทางอันยาวไกล จากลำธารกลับสู่บ้าน
จึงทำให้น้ำที่อยู่ในถังใบที่มีรอยแตกเหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว
………
หลังจากเวลา 2 ปี ที่ถังน้ำที่มีรอยแตก
มองว่าเป็นความล้มเหลวอันขมขื่น
วันหนึ่งที่ข้างลำธาร มันได้พูดกับคนตักน้ำว่า
‘ข้ารู้สึกอับอายตัวเองเป็นเพราะรอยแตก
ที่ด้านข้างของตัวข้า ทำให้น้ำที่อยู่ข้างในไหลออกมา
ตลอดเส้นทางที่กลับไปยังบ้านของท่าน’
คนตักน้ำตอบว่า
‘เจ้าเคยสังเกตหรือไม่ว่ามีดอกไม้เบ่งบาน
อยู่ตลอดเส้นทางในด้านของเจ้า
แต่กลับไม่มีดอกไม้อยู่เลยในอีกด้านหนึ่ง
เพราะข้ารู้ว่าเจ้ามีรอยแตกอยู่
ข้าจึงได้หว่านเมล็ดพันธุ์ดอกไม้
ลงข้างทางเดินด้านของเจ้า
และทุกวันที่เราเดินกลับ …
เจ้าก็เป็นผู้รดน้ำให้กับเมล็ดพันธุ์เหล่านั้น
………
เป็นเวลา 2 ปี ที่ข้าสามารถที่จะเก็บดอกไม้
สวยๆ เหล่านั้นกลับมาแต่งโต๊ะกินข้าว
ถ้าหากปราศจากเจ้าที่เป็นเจ้าแบบนี้แล้ว …
เราก็คงไม่อาจได้รับความสวยงามแบบนี้ได้
………
คนเราแต่ละคนย่อมมีข้อบกพร่อง
ที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง แต่รอยตำหนิ
และข้อบกพร่องที่เราแต่ละคนมีนั้น
อาจช่วยทำให้การอยู่ร่วมกันของเราน่าสนใจ
และกลายเป็นบำเหน็จรางวัลของชีวิตได้
………
สิ่งที่ต้องทำก็เพียงแค่ยอมรับคนแต่ละคน
ในแบบที่เขาเป็น และมองหาสิ่งที่ดีที่สุด
ในตัวของพวกเขาเหล่านั้นเท่านั้นเอง
มองโลกหลายๆ ด้าน เพราะคนเราไม่ได้มี
แต่ข้อเสียเท่านั้น

เศรษฐีคนหนึ่ง แม้ฐานะร่ำรวย แต่กลับตระหนี่ถี่เหนียว
วันหนึ่งเขาไปตัดผม ช่างตัดผมจำเศรษฐีคนนี้ได้ จึงเอ่ยถามขึ้นว่า
“ผมจำคุณได้ ได้ยินมาว่าคุณร่ำรวยมาก”
เศรษฐีพอได้ยินก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างยิ่ง
“แน่นอน ผมรวยพอที่จะซื้อเครื่องบินส่วนตัวได้” เศรษฐีได้ทีคุยโอ้อวดทันที
“ผมว่า ทรัพย์สมบัติที่คุณมี ก็คงจะมากกว่าผมสักแสนเจ็ดเท่านั้นแหละ!” ช่างตัดผมเอ่ยขึ้น
เศรษฐีเมื่อได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง พูดออกมาด้วยความไม่พอใจว่า
“นี่นายพูดอะไร? เงินที่อยู่ในกระเป๋าของฉันตอนนี้ ก็มากว่าทรัพย์สมบัติของนายที่มีอยู่ในบ้านนี้ทั้งหมดเสียอีก”
ช่างตัดผมเมื่อได้ยิน ก็รีบตอบกลับไปว่า
“คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ฟังผมอธิบายก่อน คุณรู้ไหมว่าราคาโลงจำปาที่แพงที่สุดราคาเท่าไหร่?”
“สองแสน” เศรษฐีตอบออกไปแบบเสียไม่ได้
“แล้วถูกที่สุดราคาเท่าไหร่?” ช่างตัดผมถามต่อ
“สามหมื่น”
“เพราะฉะนั้น เวลาที่คุณลาลับไปจากโลกนี้ ลูกหลานของคุณก็คงซื้อโลงที่ราคาแพงที่สุดให้คุณ ส่วนผมเป็นคนจน ลูกๆก็คงจะซื้อโลงที่ถูกที่สุดให้ผม ดังนั้น ทรัพย์สมบัติสุดท้ายที่คุณมี ก็มากกว่าผมแค่แสนเจ็ด นอกเหนือจากนั้น ไม่มีอะไรที่เป็นของคุณอีกต่อไป ”
เมื่อเศรษฐีได้ฟังช่างตัดผมอธิบายก็แจ้งใจในทันที จากนั้นเป็นต้นมา เขาก็เลิกนิสัยตระหนี่ถี่เหนียว หันมาทำบุญให้ทานอยู่เป็นนิจสิน สมกับคำว่า“เศรษฐี”ที่แปลว่าผู้ประเสริฐ ซึ่งไม่ได้หมายถึงมีทรัพย์มากเพียงอย่างเดียว
…………………..
ช่างตัดผม แม้จะมีฐานะยากจน แต่เป็นผู้มีทรัพย์แห่งปัญญามาก
เพราะการจุดปัญญาให้แก่ผู้อื่นมีกุศลมาก
คนที่หัวใจไร้ธรรม ไร้สติปัญญาต่างหากเล่า ที่เป็นผู้ยากไร้อย่างแท้จริง

บทความดีอีกมากที่ ( นุสนธิ์บุคส์ )