๑. ไม่ว่าเราจะโตแค่ไหน   มีความรู้เยอะเพียงใด   อายุก็ยังห่างกับพ่อแม่เท่าเดิม   อย่าพยายามที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของท่าน
     ถึงแม้จะเป็นพฤติกรรมที่  ไม่เป็นผลดีต่อโรคเลยก็ตาม   เถียงกันไป  เราจะเหนื่อยทั้งกาย  และปวดทั้งใจ 
ให้ค่อยๆแทรกซึมเข้าไป  ในชีวิตท่านอย่างเนียนๆ  วันหนึ่งที่พ่อแม่เห็นด้วย  กับตัวเราเองว่า  ทำแบบนี้แล้วสบายตัวขึ้น   ท่านจะยอมทำเอง
. . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๒. ดูแลพ่อแม่อย่างลูกพึงดู  ไม่ใช่อย่างผู้รู้   นักวิชาการ   หรือผู้ปกครอง   อย่าลืมว่า  พ่อแม่ทุกคน. ต้องการความรัก   ความอบอุ่น   และความเคารพจากลูก  มากกว่าอะไรทั้งหมด   ถึงแม้บางท่าน   อาจจะแสดงออกในทางตรงกันข้ามก็ตาม
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๓. ไม่มีใครอยากเป็นคนป่วย   อยากช่วยเหลือตัวเองไม่ได้   หรือ   อยากเป็นคนแก่   ที่สูญเสียความเคารพตัวเอง   และ   ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์
     ข้อนี้   คนเป็นลูก  มักจะมองข้ามมากที่สุด  ไม่ว่าท่านจะป่วย   หรือ   แก่ขนาดไหนก็ตาม  ท่านมีสิทธิเต็มที่  ที่จะ   ได้รับการปฏิบัติต่อ   ด้วยความเคารพ
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๔. อย่ายัดเยียด   สิ่งที่เราเห็นว่า   เหมาะที่สุดกับพ่อแม่  โดยท่านไม่เต็มใจ   ถึงแม้มันจะเป็นสิ่งที่   เลิศเหลือเกินในสายตาเรา  หรือ   ชาวโลกก็ตาม
     อย่าบ่นว่า   หาคนมาดูแลก็ไม่เอา   ซื้อเตียงใหม่ให้   ก็ไม่ชอบ  ทำห้องให้ใหม่   ก็ไม่ยอมอยู่   หมอที่เก่งกว่า  ตั้งเยอะ  ก็ไม่ยอมเปลี่ยน   ขอให้ค่อยๆเป็น   ค่อยๆไป  เมื่อความไว้เนื้อเชื่อใจเกิดขึ้น   ผู้ใหญ่จะรับความหวังดี   จากเรา   ด้วยความเต็มใจเอง
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๕. การเปลี่ยนบทบาท  จากผู้ถูกดูแล  มาเป็นผู้ดูแล   ทั้งทางกาย  ทางใจ  ทางทุนทรัพย์  เป็นการเปลี่ยนแปลง  ที่อาศัยเวลา  และ  ความเข้มแข็งมหาศาล   อย่าโทษตัวเอง  ถ้าพบว่า  มันไม่ง่าย  และ  ท้อแท้  คิดถึงหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของพ่อแม่  แล้วจะพบว่า   หัวใจของลูก  ที่พร้อมจะทำทุกอย่าง   เพื่อตอบแทนท่าน   ไม่ได้ยิ่งใหญ่น้อยไปกว่ากันเลย
. . . . . . . . . . . . . . . . .
      ๖. ถึงเวลาแล้ว   ที่ต้องรู้เวลา  กิน  นอน  ขับถ่าย  ความดัน  ปริมาณอาหารและยา  และการตอบสนองทั้งหมดต่อสิ่งเหล่านั้น  รวมทั้งเบอร์โรงพยาบาล  หมอ  และ  ambulance  เพราะเหตุฉุกเฉิน  เกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ  ข้อมูลยิ่งพร้อม  การรักษาพยาบาลก็ยิ่งเป็นผลดี
. . . . . . . . . . . . . . . . .
      ๗. เป็นคนพา  พ่อแม่ไปหาหมอทุกครั้ง  แรกๆอาจได้รับการปฏิเสธ  ไม่ให้ไปด้วย ให้พยายามแทรกซึม  จนท่านชิน  ที่มีเรา  ไปอำนวยความสะดวก  ที่สุดแล้วท่านจะรู้สึกชิน  กับความสบายนี้  และเปิดใจให้เรา   เป็นส่วนหนึ่งของการรักษา
. . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๘. หากจะจ้างคนดูแล   เราต้องแน่ใจที่สุดว่า   เรามีเวลาในการดูแล   การทำงานของเขา   อย่างใกล้ชิด 
คนดูแล   ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าเรา   และไม่ได้มีใจรักพ่อแม่เรา   อย่างที่เรามีแน่นอน
. . . . . . . . . . . . . ..
     ๙. จัดหาทุกอย่าง  ที่พ่อแม่เคยชอบเคยใช้   แม้ว่าจะไม่ค่อยได้ใช้แล้วก็ตาม  เช่น  เสื้อผ้าที่นานๆ   จะมีโอกาสใส่สักครั้งหนึ่ง   นอกจากท่านจะรู้สึกว่า   เราเอาใจใส่แล้ว  ท่านจะยังรู้สึกว่า   ตัวเองมีคุณค่า  ไม่มีอะไรเสื่อมถอยจนด้อยค่า  ใช้ของดีๆ  สวยๆ  ไม่ได้แล้ว  คุณค่าทางใจแบบนี้ประมาณค่าไม่ได้เลย
. . . . . . . . . . . . . . . .
      ๑๐. แบ่งหน้าที่กัน   กับพี่น้อง  หรือคนในครอบครัวให้ชัดเจน   จะช่วยลดภาระทางกาย   และทางใจลงได้มาก   อย่างน้อยที่สุด   ก็ลดความตึงเครียด  ในครอบครัว   รวมทั้งลดการดูแลซ้ำซ้อน   เช่น  การให้ยาซ้ำ  อันอาจเป็นอันตรายได้
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๑๑. คุยทิศทางการรักษา   และการดูแล  กับคนในครอบครัวให้ชัดเจน   ก่อนคุยกับหมอ   เมื่อหมอเสนอวิธีการรักษาอะไร   อย่ากลัวที่จะถาม   หรือ   ขอเวลาหมอหาข้อมูลเพิ่มเติม  2nd,  3rd  Opinion  สำคัญเสมอ  อย่าหลับหูหลับตา   เชื่ออะไรที่ไม่เข้าใจ   และก่อนตัดสินใจอะไรสำคัญทุกครั้ง   อย่าลืมหาข้อมูล   ของแต่ละทิศทาง  และผลข้างเคียง   ประกอบการตัดสินใจด้วย
. . . . . . . . . . . . . . . .
       ๑๒. ถ้าคุยกับคนในครอบครัวไม่รู้เรื่อง  ญาติที่ไกลออกไปหน่อยที่มีความเป็นกลาง  จะช่วยไกล่เกลี่ยได้ดีมาก จำไว้เสมอว่าเราอาจเป็นคนที่คิดผิดเองก็ได้  และทิฏฐิมานะไม่เคยช่วยให้อะไรดีขึ้น
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๑๓. เกิดอะไรผิดพลาด  อย่ามัวแต่โทษตัวเองหรือปิดบังความจริง  ให้รีบแจ้งหมอแจ้งครอบครัว  และช่วยกันแก้ไขปัญหา  ทุกข้อมูลสำคัญกับการรักษาทั้งสิ้น
. . . . . . . . . . . . . . . . .

     ” ขออนุโมทนากับลูกทุกคน  ที่มีโอกาสดูแลพ่อแม่ ”
เมื่อเราทำเต็มที่  ใจจะไม่รู้สึกขาดเลย  ใจจะอิ่มจะเต็ม

นำของดีมาเล่าสู่กันฟัง……..

มาปล่อยไฟฟ้าสถิต จากตัวเรา ลงดินเถอะ เพื่อสุขภาพ

คุณทราบไหมว่า การยืนเท้าเปล่า ใต้ต้นไม้ นำผลดีต่อสุขภาพ และชะลอ ความแก่ได้

เหตุผล คือ พื้นดินใต้ต้นไม้ มีความชื้น ที่พอเหมาะ  เมื่อเทียบกับ พื้นคอนกรีต หรือพื้นกลางแดด ที่แห้งแล้ง ซึ่งมีความชื้นต่ำไป ไม่อาจเหนี่ยวนำไฟฟ้า

ประจุไฟฟ้าจึง ถ่ายเทไม่ได้ นี่คือเหตุผล ที่สายดินล่อฟ้า ต้องปักลึกเข้าไปใต้ดิน ไม่ต่ำกว่า 2 เมตร ซึ่งเป็นเนื้อดิน ที่มีความชึ้น ค่อนข้างคงที่ สะดวกต่อ การเหนี่ยวนำไฟฟ้า เข้าสู่โลก

หมอจีนผู้หนึ่ง ซึ่งอพยพไปอยู่ อเมริกานานปี เล่าเรื่อง ตัวอย่างชีวิตจริงว่า

ลูกชายเขา บังเอิญ ได้มีโอกาสฟัง การบรรยายของ Dr. Christopher ซึ่งเน้นให้ คนเราต้อง สัมผัสกับพื้นดิน เพื่อปล่อย ประจุไฟฟ้าสถิต ออกจากร่างกาย ลูกชาย จึงพาคุณพ่อ เดินเท้าเปล่า บนสนามหญ้า ที่ชื้นนิ่ม โดยใช้เวลา 10 นาที รุ่งเช้าวันต่อมา ปรากฏว่า ท่านประธาน นอนหลับสบาย ตลอดคืน ตื่นขึ้นมา มีอารมณ์สดชื่น กระปรี้กระเปร่า

ญึ่ปุ่น เป็นประเทศ ที่คนอายุยืน มีกฎหมาย กำหนดให้ รองเท้าเด็ก ไม่ใช้พื้นยาง

เพราะสวมใส่รองเท้า พื้นยางพารา หรือยางเทียม เท่ากับเป็นฉนวน ตัดขาดจากพื้นดิน
  ประจุไฟฟ้าสถิต จะสะสม ในร่างกายเกินควร ทำให้แก่เกินวัย ภูมิคุ้มกันถดถอย มีอาการนอนไม่หลับ ร่างกายเสียสมดุล เป็นมะเร็งได้ง่าย (ปัจจุบัน ผู้ใหญ่เป็นมะเร็ง โดยเฉลี่ยเกือบ 33%)

ร่างกายเรา เปรียบเหมือน bio-electromagnetic field ที่อยู่ภายใต้ อิทธิพลของ สนามแม่เหล็กโลก ตราบใดที่ ความสมดุลทางธรรมชาติ แปรเปลี่ยน หรือถูกกีดขวาง ก็จะทำให้ร่างกาย และจิตใจไม่สบาย
คนสมัยใหม่ ใช้ชีวิตโดย ไม่สัมผัส กับพื้นดิน ตลอดทั้งวันก็ว่าได้

  ดังนั้น แต่ละวันควรเดินเท้าเปล่า บนสนามหญ้า พื้นดิน ผิวลูกรัง หรือชายหาด สักช่วงหนึ่ง เป็นดีที่สุด

ผู้ป่วย ยิ่งต้องสัมผัสกับ ธรรมชาติให้มาก อย่าลืม ถอดรองเท้าพื้นยาง มิฉะนั้น จะหายใจลึกยังไง หรือเดินทอดน่อง นานแค่ไหน ก็ช่วยได้ไม่มาก

รู้อย่างนี้แล้ว อย่าลืม ถอดรองเท้า แล้วมาเดินเท้าเปล่า บนพื้นดิน พื้นหญ้า กันบ้างนะครับ