1.เราไม่สามารถทำทุกสิ่งทุกอย่างได้ในทันที แต่เราสามารถทำบางสิ่งบางอย่างได้ทันที – แคลวิน คูลิดจ์

2.ถ้าสิ่งที่คุณทำสร้างแรงบันดาลใจให้คนอื่นฝันใหญ่ขึ้น เรียนรู้มากขึ้น ทำมากขึ้น และเป็นในสิ่งที่ดีขึ้น คุณคือ ผู้นำ – จอห์น ควินซี แอดัมส์

3.การทำงานให้สำเร็จ ง่ายกว่าการอธิบายว่าทำไมคุณถึงทำมันไม่ได้ – มาร์ติน แวน บิวเรน

4.ถ้าคนคนหนึ่งสามารถสร้างความแตกต่างได้ คนอื่น ๆ ก็ควรลองเช่นกัน – จอห์น เอฟ เคนเนดี้

5.ความสำเร็จวัดที่การเดินทาง ไม่ใช่จุดหมายปลายทาง – ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์

6.ซื่อสัตย์ ทำงานหนัก และกลับมากินข้าวเย็นให้ตรงเวลา – เจอรัลด์ ฟอร์ด

7.ถ้าคุณไต่มาจนสุดปลายเชือก ขมวดปมเชือกแล้วยึดให้มั่น – แฟรงกลิน ดี. รุสเวลต์

8.ฉันเดินช้า แต่ฉันไม่เคยเดินถอยหลัง – อับราฮัม ลินคอล์น

9,ถ้าคุณเดินถูกทาง คุณจะอยากเดินต่อไปเรื่อย ๆ และในที่สุด คุณก็จะก้าวหน้า -บารัค โอบามา

10.ถ้าเชื่อมั่นว่าตัวเองทำได้ คุณก็ไปได้ครึ่งทางแล้ว – ธีโอดอร์ รุสเวลต์

11.แรงบันดาลใจในการทำงานคนที่ไม่เคยทำผิด คือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย – ธีโอดอร์ รุสเวลต์

12.ไม่มีอุปสรรคใดใด ในใจของเรา ไม่มีกำแพงขวางกั้นจิตวิญญาณของเรา ไม่มีสิ่งใดกีดขวางการเติบโตของเรา นอกจากตัวเราเอง – โรนัลด์ เรแกน

13.สิ่งซึ่งเป็นของผู้ที่มัวแต่รอ อาจจะเป็นสิ่งที่ผู้ซึ่งไปถึงก่อนเหลือไว้ – อับราฮัม ลินคอล์น

14.การปฏิบัติตามแต่ถ่ายเดียว คือคุกตะรางของเสรีภาพและศัตรูของความเจริญ – จอห์น เอฟ เคนเนดี้

15.อุปสรรคที่ขัดขวางความรู้แจ้งของเราในวันพรุ่งนี้ คือ ความลังเลในวันนี้ของเรา -แฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์

(ที่มา : www.themuse.com)

แม่เกิดในครอบครัวคนงานเหมืองแร่ เพราะฐานะทางบ้านยากจนมาก เด็กที่รักการเรียนและเรียนดีอย่างแม่ ต้องออกจากโรงเรียนมาทำงานทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบประถมด้วยซ้ำไป
แม่ติดตามไปอยู่ที่บ้านกุ๊กใหญ่นานถึง 3 ปี 4 เดือน กว่าจะได้ทำหน้าที่เป็นกุ๊ก
ช่วงไฮซีซั่น แม่ยุ่งจนไม่มีเวลาทำอะไรอื่น
ช่วงโลว์ซีซั่น เพราะแม่ไม่มีความรู้อะไรอื่น จึงควบทั้งตำแหน่งกุ๊กและคนรับใช้ที่บ้านของกุ๊กใหญ่ เรียกว่าทำงานแบบไม่มีวันหยุด

ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก เวลาเพื่อนๆพูดถึงแม่ของตัวเอง พวกเธอมักจะอวดกันว่าแม่ของเธอทำอะไรอร่อยที่สุด หรือบทความที่เขียนถึงอาหารที่แม่ทำให้ทานเป็นพิเศษในช่วงเทศกาลต่างๆ
ฉันก็มักจะคิดถึงอาหารที่แม่ทำอร่อยเป็นพิเศษ แต่ฉันนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก เพราะเวลาที่แม่ของฉันทำอาหารที่ร้าน ก็เต็มโต๊ะไปหมด ทั้งรสชาติและสีสัน ทุกอย่างแม่ทำอร่อยหมด

เมื่อต้นปี แม่รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย แม่บอกทุกๆคนว่า
“โรคจริงไม่มีหมอรักษา ในเมื่อเป็นระยะสุดท้าย ก็ปล่อยไปตามเวรตามกรรม ฉันจะไม่ไปแย่งเตียงคนไข้กับใครที่โรงพยาบาล ในเมื่อรักษาไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันจะไม่ทำให้ใครต้องมาเดือดร้อน”

แม่ลาออกจากงานกลับมาอยู่บ้าน
ไม่ถึงครึ่งปี เชื้อมะเร็งก็ลามไปทั่ว แม้แต่จะพูดจาก็ยังทำได้ลำบาก
เช้าวันนั้น แม่กลับอาการดีขึ้นอย่างน่าประหลาด พูดคุยได้เป็นปกติ
แม่เล่าเรื่องในอดีตให้ฉันฟัง
และมีอยู่ตอนหนึ่ง แม่เล่าเรื่องความเชื่อของคนโบราณว่า
“หากพ่อแม่หรือผู้ใหญ่ในบ้านกินข้าวแล้วตายจากไป นั่นแปลว่า ท่านต้องการใช้บุญวาสนาที่สร้างมาจนหมดแล้วค่อยตาย แต่หากไม่ทันได้กินหรือไม่ยอมกินในมื้อก่อนตาย นั่นก็แปลว่า ยินดีเหลือบุญวาสนาให้ลูกหลานได้สืบต่อ ให้ลูกหลานได้ใช้”
“แม่พูดอะไรไม่เป็นมงคลเลยนะคะ ไม่เอา หนูไม่อยากฟังอะไรพวกนี้แล้ว แม่เหนื่อยแล้วไปพักเถอะค่ะ”
ฉันกล่าวตัดบท เพราะไม่อยากให้แม่เล่าเรื่องอะไรแบบนี้ให้ฟังอีก
“แม่ไม่รู้สึกเพลียอะไรเลย ให้แม่พูดเถอะลูก ไม่งั้น วันหลังลูกอยากฟังก็จะไม่มีโอกาสได้ฟังนะ”

ตั้งแต่ยังเล็ก แม่สอนให้ฉันหุงข้าวแบบเช็ดน้ำ และสอนทำกับข้าว แม่บอกว่า
“แม้การทำอาหารเป็นเรื่องลำบาก แต่อย่างน้อยลูกต้องรู้จักทำให้ได้สัก2-3อย่างจะได้ไม่อดตาย แม่ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าลูกจะเดินทางเส้นไหน แต่หากมีฝีมือในการทำกับข้าวอยู่บ้าง วันหน้าก็ทำร้านอาหารพอเลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้บ้าง”

แม่เป็นกุ๊ก ทำไม่กลัวว่าฉันจะอดตาย?
แม่มักจะเปรียบชีวิตของแม่เหมือนมะระ ที่ขมทั้งชีวิต ไม่ว่าแม่จะหาเงินเก่งยังไง สุดท้ายพ่อก็ขโมยเงินแม่ไปเล่นการพนันเสมอ ก่อนที่พ่อจะตาย ก็ทิ้งหนี้พนันก้อนโตให้แม่ต้องใช้หนี้แทน

“แม่ไม่ต้องห่วงพวกหนูอีกแล้วนะ พวกหนูโตแล้ว ยังไงก็ไม่มีทางอดตาย ความยากจนมันไม่อยู่กับเราอีกต่อไปแล้วคะแม่!” ฉันพูดปลอบใจไม่ให้แม่ต้องห่วงพวกเราอีกต่อไป
“ชีวิตของแม่ ทุกข์จนไม่รู้จะทุกข์ยังไงแล้ว แม่กลัว! แม่อดไม่เป็นไรหรอก แต่ลูกทั้ง4จะอดไม่ได้! เมื่อก่อน ต่อให้ลำบาก ต่อให้เหนื่อย ต่อให้ไม่สบายแม่ก็สู้แม่ไม่ยอมตาย เพราะลูกๆยังไม่โต ตอนนี้ แม่ไม่ห่วงลูกๆแล้ว สวรรค์ไม่เพียงคุ้มครองลูกของแม่ให้เติบใหญ่ ยังช่วยลูกๆของแม่มีการงานทำดีๆกันทุกคนเลย ต่อให้แม่ตายไปวันนี้ก็ตาหลับ” แม่พูดจบก็มองฉันด้วยความรักความห่วงใย
ฉันกับแม่คุยกันนานจนต่างคนต่างก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงแม่เรียก ฉันกึ่งหลับกึ่งตื่นเดินไปตามเสียงที่ได้ยิน แม่อยู่ในครัว
แม่บอกกับฉันว่า แม่ไม่ไหวแล้ว ฉันจึงพยุงแม่ไปนอนบนโซฟาในห้องรับแขก ฉันกอดแม่ไว้แน่น แม่บอกว่าถ้าพี่ๆมา ก็ให้ตักข้าวให้พี่ๆกิน ให้ดูและพี่ๆให้ดี และแม่ก็พูดกับฉันด้วยอาการสงบว่า
“แม่ไปละนะ!”
พูดไม่ทันสิ้นเสียง แม่ก็สิ้นใจ!

ฉันโทรบอกพี่ๆว่าแม่สิ้นใจแล้ว
ป้าบอกให้ฉันไปหุงข้าวและเตรียมอาหารไหว้แม่เป็นมื้อสุดท้าย ฉันเดินเข้าครัวด้วยอาการเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เปิดฝาหม้อหุงข้าวออกแล้วก็ต้องสะดุ้งกับความร้อนของหม้อที่โดนข้อมือแบบจังๆ ฉันรีบสะบัดมือปล่อยฝาหม้อหุงข้าว
กลิ่นของข้าวระเหยเข้าจมูก มันหอมมาก เมื่อฉันเปิดฝาหม้อหุงข้าวอีกครั้ง ข้าวสวยร้อนๆเรียงเม็ดอย่างสวยงามเต็มหม้อ
และเมื่อมองไปที่โต๊ะกับข้าว ก็มีอาหารจานใหญ่ๆ 2-3 อย่างถูกฝาชีครอบไว้
ฉันรู้สึกประหลาดใจ แม่เอาแรงมาจากไหนทำกับข้าวกลางวันพวกนี้?
และวันนี้ก็มีแต่ฉันกับแม่ที่อยู่บ้าน ทำไมแม่หุงข้าวและทำกับข้าวไว้มากมายยังกับจะมีคนมากินเป็น10คน?
แม่ที่ขี้เกรงใจใครต่อใคร แม้แต่อาหารมื้อสุดท้าย ก็ยังต้องลงมือทำด้วยตนเอง

สิ่งที่แม่ทำเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิต ก็คือเข้าครัวทำอาหารให้ลูกๆ กิน
ฉันมองไปที่อาหารบนโต๊ะอีกครั้ง น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว นี่คือเสบียงที่แม่เหลือไว้ให้แก่ลูกๆ
จะบังเอิญหรือว่าตั้งใจ ฉันคิดว่านี่คือสิ่งที่แม่อยากทำเพื่อพวกเราเป็นครั้งสุดท้าย

ไม่ถึงชั่วโมง พี่ๆก็เดินทางมาถึงบ้าน
ฉันทำตามคำที่แม่กำชับไว้ก่อนตาย
นั่นก็คือตักข้าวใส่ชามแบ่งให้พี่ๆทุกคน แล้วเราก็กินข้าวพร้อมหน้ากัน
เราพี่น้องไม่มีใครพูดอะไร ได้แต่มองอาหารและข้าวในชาม เราต่างก็ร้องไห้ ข้าวมื้อนี้ ทำไมมันกลืนลงคอยากเย็นอย่างนี้
ข้าวแต่ละคำ เปี่ยมไปด้วยความรักอันยิ่งใหญ่ของแม่ที่เพิ่งจากไป………….

นุสนธิ์บุคส์

๑. ไม่ว่าเราจะโตแค่ไหน มีความรู้เยอะเพียงใด อายุก็ยังห่างกับพ่อแม่เท่าเดิม อย่าพยายามที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของท่าน
ถึงแม้จะเป็นพฤติกรรมที่ ไม่เป็นผลดีต่อโรคเลยก็ตาม เถียงกันไป เราจะเหนื่อยทั้งกาย และปวดทั้งใจ
ให้ค่อยๆแทรกซึมเข้าไป ในชีวิตท่านอย่างเนียนๆ วันหนึ่งที่พ่อแม่เห็นด้วย กับตัวเราเองว่า ทำแบบนี้แล้วสบายตัวขึ้น ท่านจะยอมทำเอง
. . . . . . . . . . . . . . . . .
๒. ดูแลพ่อแม่อย่างลูกพึงดู ไม่ใช่อย่างผู้รู้ นักวิชาการ หรือผู้ปกครอง อย่าลืมว่า พ่อแม่ทุกคน. ต้องการความรัก ความอบอุ่น และความเคารพจากลูก มากกว่าอะไรทั้งหมด ถึงแม้บางท่าน อาจจะแสดงออกในทางตรงกันข้ามก็ตาม
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
๓. ไม่มีใครอยากเป็นคนป่วย อยากช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หรือ อยากเป็นคนแก่ ที่สูญเสียความเคารพตัวเอง และ ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์
ข้อนี้ คนเป็นลูก มักจะมองข้ามมากที่สุด ไม่ว่าท่านจะป่วย หรือ แก่ขนาดไหนก็ตาม ท่านมีสิทธิเต็มที่ ที่จะ ได้รับการปฏิบัติต่อ ด้วยความเคารพ
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
๔. อย่ายัดเยียด สิ่งที่เราเห็นว่า เหมาะที่สุดกับพ่อแม่ โดยท่านไม่เต็มใจ ถึงแม้มันจะเป็นสิ่งที่ เลิศเหลือเกินในสายตาเรา หรือ ชาวโลกก็ตาม
อย่าบ่นว่า หาคนมาดูแลก็ไม่เอา ซื้อเตียงใหม่ให้ ก็ไม่ชอบ ทำห้องให้ใหม่ ก็ไม่ยอมอยู่ หมอที่เก่งกว่า ตั้งเยอะ ก็ไม่ยอมเปลี่ยน ขอให้ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป เมื่อความไว้เนื้อเชื่อใจเกิดขึ้น ผู้ใหญ่จะรับความหวังดี จากเรา ด้วยความเต็มใจเอง
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
๕. การเปลี่ยนบทบาท จากผู้ถูกดูแล มาเป็นผู้ดูแล ทั้งทางกาย ทางใจ ทางทุนทรัพย์ เป็นการเปลี่ยนแปลง ที่อาศัยเวลา และ ความเข้มแข็งมหาศาล อย่าโทษตัวเอง ถ้าพบว่า มันไม่ง่าย และ ท้อแท้ คิดถึงหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของพ่อแม่ แล้วจะพบว่า หัวใจของลูก ที่พร้อมจะทำทุกอย่าง เพื่อตอบแทนท่าน ไม่ได้ยิ่งใหญ่น้อยไปกว่ากันเลย
. . . . . . . . . . . . . . . . .
๖. ถึงเวลาแล้ว ที่ต้องรู้เวลา กิน นอน ขับถ่าย ความดัน ปริมาณอาหารและยา และการตอบสนองทั้งหมดต่อสิ่งเหล่านั้น รวมทั้งเบอร์โรงพยาบาล หมอ และ ambulance เพราะเหตุฉุกเฉิน เกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ ข้อมูลยิ่งพร้อม การรักษาพยาบาลก็ยิ่งเป็นผลดี
. . . . . . . . . . . . . . . . .
๗. เป็นคนพา พ่อแม่ไปหาหมอทุกครั้ง แรกๆอาจได้รับการปฏิเสธ ไม่ให้ไปด้วย ให้พยายามแทรกซึม จนท่านชิน ที่มีเรา ไปอำนวยความสะดวก ที่สุดแล้วท่านจะรู้สึกชิน กับความสบายนี้ และเปิดใจให้เรา เป็นส่วนหนึ่งของการรักษา
. . . . . . . . . . . . . . . . .
๘. หากจะจ้างคนดูแล เราต้องแน่ใจที่สุดว่า เรามีเวลาในการดูแล การทำงานของเขา อย่างใกล้ชิด
คนดูแล ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าเรา และไม่ได้มีใจรักพ่อแม่เรา อย่างที่เรามีแน่นอน
. . . . . . . . . . . . . ..
๙. จัดหาทุกอย่าง ที่พ่อแม่เคยชอบเคยใช้ แม้ว่าจะไม่ค่อยได้ใช้แล้วก็ตาม เช่น เสื้อผ้าที่นานๆ จะมีโอกาสใส่สักครั้งหนึ่ง นอกจากท่านจะรู้สึกว่า เราเอาใจใส่แล้ว ท่านจะยังรู้สึกว่า ตัวเองมีคุณค่า ไม่มีอะไรเสื่อมถอยจนด้อยค่า ใช้ของดีๆ สวยๆ ไม่ได้แล้ว คุณค่าทางใจแบบนี้ประมาณค่าไม่ได้เลย
. . . . . . . . . . . . . . . .
๑๐. แบ่งหน้าที่กัน กับพี่น้อง หรือคนในครอบครัวให้ชัดเจน จะช่วยลดภาระทางกาย และทางใจลงได้มาก อย่างน้อยที่สุด ก็ลดความตึงเครียด ในครอบครัว รวมทั้งลดการดูแลซ้ำซ้อน เช่น การให้ยาซ้ำ อันอาจเป็นอันตรายได้
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
๑๑. คุยทิศทางการรักษา และการดูแล กับคนในครอบครัวให้ชัดเจน ก่อนคุยกับหมอ เมื่อหมอเสนอวิธีการรักษาอะไร อย่ากลัวที่จะถาม หรือ ขอเวลาหมอหาข้อมูลเพิ่มเติม 2nd, 3rd Opinion สำคัญเสมอ อย่าหลับหูหลับตา เชื่ออะไรที่ไม่เข้าใจ และก่อนตัดสินใจอะไรสำคัญทุกครั้ง อย่าลืมหาข้อมูล ของแต่ละทิศทาง และผลข้างเคียง ประกอบการตัดสินใจด้วย
. . . . . . . . . . . . . . . .
๑๒. ถ้าคุยกับคนในครอบครัวไม่รู้เรื่อง ญาติที่ไกลออกไปหน่อยที่มีความเป็นกลาง จะช่วยไกล่เกลี่ยได้ดีมาก จำไว้เสมอว่าเราอาจเป็นคนที่คิดผิดเองก็ได้ และทิฏฐิมานะไม่เคยช่วยให้อะไรดีขึ้น
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
๑๓. เกิดอะไรผิดพลาด อย่ามัวแต่โทษตัวเองหรือปิดบังความจริง ให้รีบแจ้งหมอแจ้งครอบครัว และช่วยกันแก้ไขปัญหา ทุกข้อมูลสำคัญกับการรักษาทั้งสิ้น
. . . . . . . . . . . . . . . . .

” ขออนุโมทนากับลูกทุกคน ที่มีโอกาสดูแลพ่อแม่ ”

เมื่อเราทำเต็มที่ ใจจะไม่รู้สึกขาดเลย ใจจะอิ่มจะเต็ม ครับดูแลพ่อ แม่

ไม่ทราบผู้แต่งแต่ได้รับทาง Line

ควรใช้เวลาทั้งหมดที่มีอย่างคุ้มค่า !!

…..เวลาคือสิ่งสำคัญที่สุดอีกสิ่งหนึ่งที่คนเราทุกคนต่างก็ต้องการ เวลาไม่สามารถจะประเมิณค่าได้ ต่อให้มีเงินมากมายแค่ไหน เราก็ไม่สามารถซื้อเวลานั้นมาได้เลย เราทุกคนถูกกำหนดให้ได้เวลามาเท่ากันเสมอ เวลาไม่เคยรอใคร และไม่มีใครจะหยุดเวลาทุกวินาทีได้เลย…..
…..เวลามีความสำคัญทุกเสี้ยวนาทีของชีวิต..จงใช้เวลาทั้งหมดที่มี ที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่า….

– อย่าใช้เวลาทั้งหมดไปกับความเศร้า
– อย่าใช้เวลาทั้งหมดไปกับคนไม่มีค่า
– อย่าใช้เวลาทั้งหมดอยู่กับภาพทรงจำเก่าๆ ที่เลวร้าย
– อย่าใช้เวลาทั้งหมด เพื่อรอใครสักคนที่ไม่มีวันกลับมา…
– อย่าใช้เวลาทั้งหมด ทุ่มเทให้กับสิ่งที่ไม่มีประโยชน์อะไร
– อย่าใช้เวลาทั้งหมดของชีวิตไปอยู่กับคนที่ไม่เห็นค่าเรา..

Cr. เพจ “รู้ยัง”