กินผลไม้ที่เรารู้จักกันดี ลูกหว้าที่ มีรสหวานอมเปรี้ยวอมฝาดแล้วก็อมเมล็ดมันจนลิ้นดำไงครับ พ่าม…..

ภาษาเขมรเรียกว่า ព្រីង ปรีง

แถวบุรีรัมย์สุรินทร์ ศรีสะเกษ เขาเรียกว่า ตุมปรีง แปลตรงตัวว่า สุกหว้า ไม่ใช่ หว้าสุก นะครับ แต่ถ้าเป็นเขมรกลาง เขาเรียกว่า ปรีงตุม นะครับ พี่น้องชาวอีสานใต้คงงงว่าทำไม เหมือนภาษาไทยซะงั้น

ถ้าชอบกด Like ถ้าใช่กด share ให้กำลังใจกันด้วยนะครับ

แล้วก็อย่าลืมเข้าไปดูภาพสวยๆน่ากินของลูกหว้า ผลไม้ป่า ของเราด้วยนะครับ

แล้วเจอกันในโพสต์ต่อไปสวัสดีครับ