ชีวิตเหมือนกับการเดินทางโดยสารรถไฟ… มีสถานีต่างๆ… มีการเปลี่ยนเส้นทาง…  มีกระทั่งอุบัติเหตุ……

เราขึ้นรถไฟขบวนนี้ตอนเราถือกำเนิด…. พ่อแม่ คือคนที่ตีตั๋วให้เรา…

เราเชื่อว่าท่านจะเดินทางด้วยรถขบวนนี้ กับเราตลอดไป….

แต่แล้ว..ที่สถานีใด สถานีหนึ่ง
ท่านทั้งสองก็ต้องลงรถจากไป… ปล่อยเราไว้เพียงลำพังกับการเดินทางนี้….

วันเวลาผ่านไป… จะมีผู้โดยสารอื่นๆขึ้นรถ มาเรื่อยๆ… หลายคนจะเป็นคนที่เรารัก และผูกพัน.. เป็นพี่เป็นน้อง.. เป็นเพื่อน..  เป็นลูกเป็นหลาน หรือกระทั่งเป็นที่รัก แห่งชีวิตของเรา….

หลายคนลงรถไปกลางทาง… ทิ้งไว้แค่ความทรงจำความอ้างว้างและคิดถึงอันถาวรในชีวิตเรา..

หลายคนจากไป… อย่างที่เราไม่ทันได้ สังเกตด้วยซ้ำว่า…    เขาลุกจากที่นั่ง และลงรถไฟไปแล้ว !

การเดินทางโดยรถไฟชีวิตขบวนนี้ จึงเต็มไป ด้วยความรื่นรมย์… ความโศกเศร้า… ความมหัศจรรย์…ความสมหวัง… คำสวัสดี…คำอำลา… และคำอวยพรให้โชคดี

การเดินทางที่ดีที่สุด คือ การได้ช่วยเหลือ… ได้รัก…ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อน ผู้โดยสารทุกคน …จงแน่ใจว่าเราได้ให้ สิ่งที่ดีที่สุด  เพื่อให้การเดินทางของพวกเขา มีความราบรื่นและสะดวกสบาย

ความน่าพิศวงของการเดินทางอันวิเศษยอดเยี่ยมนี้คือ… ตัวเราเองก็ไม่รู้ล่วงหน้า ว่าเราจะต้องลงจากรถไฟที่สถานีไหน…..

ฉะนั้น…เราต้องมีชีวิตให้แจ๋วที่สุด…ปรับปรุงตัวเอง…รู้จักลืม…รู้จักอภัย…ให้สิ่งดีที่สุด ที่เรามีแก่คนรอบข้าง

สำคัญเหลือเกิน ที่เราควรทำอย่างนี้…
เพราะเมื่อถึงเวลาที่เราต้องลุกจากที่นั่ง..เพื่อลงจากรถไฟไป เราจะได้ทิ้งความทรงจำ ที่สวยงามไว้แก่ผู้คน ที่ต้องเดินทาง โดยสาร รถไฟขบวนชีวิตนี้ต่อไป

ขอบคุณมากๆ ที่มาเป็นผู้โดยสารคนหนึ่ง ในขบวนรถไฟชีวิต ของกันและกัน

ขอให้ผู้ร่วมทางทุกท่านพบพานแต่ความรื่นรมย์ในการเดินทางบนขบวนรถไฟสายชีวิต… ที่ครั้งหนึ่ง ช่วงเวลาหนึ่ง ณ สถานีใด สถานีหนึ่ง เรามีโอกาสได้เดินทางร่วมกัน

ช่วย Share ต่อให้คนที่คุณรักนะ