๑. ไม่ว่าเราจะโตแค่ไหน   มีความรู้เยอะเพียงใด   อายุก็ยังห่างกับพ่อแม่เท่าเดิม   อย่าพยายามที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของท่าน
     ถึงแม้จะเป็นพฤติกรรมที่  ไม่เป็นผลดีต่อโรคเลยก็ตาม   เถียงกันไป  เราจะเหนื่อยทั้งกาย  และปวดทั้งใจ 
ให้ค่อยๆแทรกซึมเข้าไป  ในชีวิตท่านอย่างเนียนๆ  วันหนึ่งที่พ่อแม่เห็นด้วย  กับตัวเราเองว่า  ทำแบบนี้แล้วสบายตัวขึ้น   ท่านจะยอมทำเอง
. . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๒. ดูแลพ่อแม่อย่างลูกพึงดู  ไม่ใช่อย่างผู้รู้   นักวิชาการ   หรือผู้ปกครอง   อย่าลืมว่า  พ่อแม่ทุกคน. ต้องการความรัก   ความอบอุ่น   และความเคารพจากลูก  มากกว่าอะไรทั้งหมด   ถึงแม้บางท่าน   อาจจะแสดงออกในทางตรงกันข้ามก็ตาม
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๓. ไม่มีใครอยากเป็นคนป่วย   อยากช่วยเหลือตัวเองไม่ได้   หรือ   อยากเป็นคนแก่   ที่สูญเสียความเคารพตัวเอง   และ   ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์
     ข้อนี้   คนเป็นลูก  มักจะมองข้ามมากที่สุด  ไม่ว่าท่านจะป่วย   หรือ   แก่ขนาดไหนก็ตาม  ท่านมีสิทธิเต็มที่  ที่จะ   ได้รับการปฏิบัติต่อ   ด้วยความเคารพ
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๔. อย่ายัดเยียด   สิ่งที่เราเห็นว่า   เหมาะที่สุดกับพ่อแม่  โดยท่านไม่เต็มใจ   ถึงแม้มันจะเป็นสิ่งที่   เลิศเหลือเกินในสายตาเรา  หรือ   ชาวโลกก็ตาม
     อย่าบ่นว่า   หาคนมาดูแลก็ไม่เอา   ซื้อเตียงใหม่ให้   ก็ไม่ชอบ  ทำห้องให้ใหม่   ก็ไม่ยอมอยู่   หมอที่เก่งกว่า  ตั้งเยอะ  ก็ไม่ยอมเปลี่ยน   ขอให้ค่อยๆเป็น   ค่อยๆไป  เมื่อความไว้เนื้อเชื่อใจเกิดขึ้น   ผู้ใหญ่จะรับความหวังดี   จากเรา   ด้วยความเต็มใจเอง
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๕. การเปลี่ยนบทบาท  จากผู้ถูกดูแล  มาเป็นผู้ดูแล   ทั้งทางกาย  ทางใจ  ทางทุนทรัพย์  เป็นการเปลี่ยนแปลง  ที่อาศัยเวลา  และ  ความเข้มแข็งมหาศาล   อย่าโทษตัวเอง  ถ้าพบว่า  มันไม่ง่าย  และ  ท้อแท้  คิดถึงหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของพ่อแม่  แล้วจะพบว่า   หัวใจของลูก  ที่พร้อมจะทำทุกอย่าง   เพื่อตอบแทนท่าน   ไม่ได้ยิ่งใหญ่น้อยไปกว่ากันเลย
. . . . . . . . . . . . . . . . .
      ๖. ถึงเวลาแล้ว   ที่ต้องรู้เวลา  กิน  นอน  ขับถ่าย  ความดัน  ปริมาณอาหารและยา  และการตอบสนองทั้งหมดต่อสิ่งเหล่านั้น  รวมทั้งเบอร์โรงพยาบาล  หมอ  และ  ambulance  เพราะเหตุฉุกเฉิน  เกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ  ข้อมูลยิ่งพร้อม  การรักษาพยาบาลก็ยิ่งเป็นผลดี
. . . . . . . . . . . . . . . . .
      ๗. เป็นคนพา  พ่อแม่ไปหาหมอทุกครั้ง  แรกๆอาจได้รับการปฏิเสธ  ไม่ให้ไปด้วย ให้พยายามแทรกซึม  จนท่านชิน  ที่มีเรา  ไปอำนวยความสะดวก  ที่สุดแล้วท่านจะรู้สึกชิน  กับความสบายนี้  และเปิดใจให้เรา   เป็นส่วนหนึ่งของการรักษา
. . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๘. หากจะจ้างคนดูแล   เราต้องแน่ใจที่สุดว่า   เรามีเวลาในการดูแล   การทำงานของเขา   อย่างใกล้ชิด 
คนดูแล   ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าเรา   และไม่ได้มีใจรักพ่อแม่เรา   อย่างที่เรามีแน่นอน
. . . . . . . . . . . . . ..
     ๙. จัดหาทุกอย่าง  ที่พ่อแม่เคยชอบเคยใช้   แม้ว่าจะไม่ค่อยได้ใช้แล้วก็ตาม  เช่น  เสื้อผ้าที่นานๆ   จะมีโอกาสใส่สักครั้งหนึ่ง   นอกจากท่านจะรู้สึกว่า   เราเอาใจใส่แล้ว  ท่านจะยังรู้สึกว่า   ตัวเองมีคุณค่า  ไม่มีอะไรเสื่อมถอยจนด้อยค่า  ใช้ของดีๆ  สวยๆ  ไม่ได้แล้ว  คุณค่าทางใจแบบนี้ประมาณค่าไม่ได้เลย
. . . . . . . . . . . . . . . .
      ๑๐. แบ่งหน้าที่กัน   กับพี่น้อง  หรือคนในครอบครัวให้ชัดเจน   จะช่วยลดภาระทางกาย   และทางใจลงได้มาก   อย่างน้อยที่สุด   ก็ลดความตึงเครียด  ในครอบครัว   รวมทั้งลดการดูแลซ้ำซ้อน   เช่น  การให้ยาซ้ำ  อันอาจเป็นอันตรายได้
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๑๑. คุยทิศทางการรักษา   และการดูแล  กับคนในครอบครัวให้ชัดเจน   ก่อนคุยกับหมอ   เมื่อหมอเสนอวิธีการรักษาอะไร   อย่ากลัวที่จะถาม   หรือ   ขอเวลาหมอหาข้อมูลเพิ่มเติม  2nd,  3rd  Opinion  สำคัญเสมอ  อย่าหลับหูหลับตา   เชื่ออะไรที่ไม่เข้าใจ   และก่อนตัดสินใจอะไรสำคัญทุกครั้ง   อย่าลืมหาข้อมูล   ของแต่ละทิศทาง  และผลข้างเคียง   ประกอบการตัดสินใจด้วย
. . . . . . . . . . . . . . . .
       ๑๒. ถ้าคุยกับคนในครอบครัวไม่รู้เรื่อง  ญาติที่ไกลออกไปหน่อยที่มีความเป็นกลาง  จะช่วยไกล่เกลี่ยได้ดีมาก จำไว้เสมอว่าเราอาจเป็นคนที่คิดผิดเองก็ได้  และทิฏฐิมานะไม่เคยช่วยให้อะไรดีขึ้น
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
     ๑๓. เกิดอะไรผิดพลาด  อย่ามัวแต่โทษตัวเองหรือปิดบังความจริง  ให้รีบแจ้งหมอแจ้งครอบครัว  และช่วยกันแก้ไขปัญหา  ทุกข้อมูลสำคัญกับการรักษาทั้งสิ้น
. . . . . . . . . . . . . . . . .

     ” ขออนุโมทนากับลูกทุกคน  ที่มีโอกาสดูแลพ่อแม่ ”
เมื่อเราทำเต็มที่  ใจจะไม่รู้สึกขาดเลย  ใจจะอิ่มจะเต็ม