คุณครูขา…อย่าด่าว่าโง่เง่า
ดึงเทือกเถาเหล่ากอมาข้องเกี่ยว
หนูเกิดมาโง่อยู่หนูคนเดียว
ไม่มีญาติมาเอี่ยวเกี่ยวกับใคร
.
หนูยังเยาว์หนักหนาปัญญาทู่
ไม่เหมือนกับคุณครูหรือผู้ใหญ่
หนูจึงมาโรงเรียนด้วยจำใจ
หวังจะได้เรียนรู้สู้ฝ่าฟัน
.
หนูอยากรู้ปราดเปรียวเฉลียวฉลาด
อยากเก่งกล้าสามารถดังวาดฝัน
หนูจึงมาหาครูผู้สำคัญ
หวังครูนั้นเป็นที่หนึ่งได้พึ่งพา
.
หนูอยากเป็นคนเก่งให้ใครทัก
เป็นเด็กดีที่ครูรักเสียหนักหนา
หนูไม่อยากโง่หรอกบอกเจตนา
แต่อับจนปัญญาว่าอย่างไร
.
คุณครูขา…อย่าด่าว่าอย่ารำคาญ
หนูเองก็ทรมานเป็นไหนไหน
ครูก็ดุเพื่อนก็ล้อจนท้อใจ
พ่อแม่ใส่สับโขกกะโหลกบาน
.
คุณครูขาอดทนหน่อยเถิดหนา
คิดเมตตาหนูสักคนพอพ้นผ่าน
ถ้าหากหนูฉลาดเฉลียวจนเชี่ยวชาญ
หนูก็ไม่ซมซานมาหาครู
.
ถ้าทุกคนเลิศแล้วเป็นแก้วมณี
ไม่ต้องมีโรงเรียนให้เพียรสู้
ไม่ต้องมีคนสอนป้อนความรู้
อาชีพหรูครูก็ไร้คนไยดี
.
คุณครูขา…อย่าด่าว่าโง่เง่า
ถึงเทือกเถาเหล่ากอให้บัดสี
ถ้าเด็กโง่อย่างหนูนั้นไม่มี
สุดท้ายนี้-แล้วครูจะสอนใคร!